01.03.2015 / Reha Muhtar - Gazeteciliğe Başladığım O Gün...

…………………………………………

Yaşar Kemal’in Ölü Yunus Balığı...

Yaşar Kemal’in vefatını öğrendiğimde, küçük potburiler halinde varolan anılarımı bulundukları yerden çıkarmaya girişmiyorum...

Yaşar Kemal’i en iyi anlayan kişinin, en yakın dostu Zülfü Livaneli olduğunu biliyorum...

***

Zülfü Livaneli “Vatan Gazetesi”nden benim köşe komşum...

Artık bu gazetede yazmıyor...

En yakın dostlarından birinin öldüğü gün; O’nun duygularını; eski gazetesinden aktarmanın, hem kendisine, hem büyük usta Yaşar Kemal’e, hem de “Vatan Gazetesi”nin değerli okuyucularına layık olduğunu düşünüyorum...

Bu değerli katkıya bir vesile olmayı görev biliyorum...

***

Zülfü Livaneli şöyle diyor, kırk yıllık dostu Yaşar Kemal için:

- “Yaşar Kemal bana edebiyatta, müzikte, resimde, hangi dalda olursa olsun oyun oynamamayı öğretti... Çünkü sanat bir oyun değildi...

***

Yaşar Kemal kırk yıldır hiç ayrılmadan sürdürdüğümüz abi-kardeş ilişkisinde, bana hayatının çeşitli dönemlerini anlatmıştır... Bu anılar içinde Arif Dino büyük bir yer tutar...

Osmanlı’nın ünlü Abidin Paşa’sının torunu Abidin Dino’nun ağabeyi Arif Dino, Adana’da tanıdığı Karacaoğlan şiirleri derleyen genç Yaşar Kemal’e büyük katkılarda bulundu...

***

Yaşar Kemal için hayatın denklemi çok yalındır...

Octavo Paz’ın “Ya Şiir, ya kaos...” dediği gibi, o da “Ya roman, ya ölüm...” der...

Yıllar önce Stockholm’de bizim evde, o küçücük sürgün evinde otururken, bir şeyler konuşuyorduk...

Yaşar Kemal aniden ‘Eyvah’ diye ayağa fırladı...

Ne olduğunu anlayamadım...

Büyük bir felaket oldu diye korktum...

Sonradan öğrendim ki; o sırada yazmakta olduğu romanda bir çocuğun çok sevdiği ölü yunus balığını kumsala gömdüğünü yazmış...

Sonra da bu aklına gelince; ‘Ben nasıl böyle iğrenç bir şeyi yazarım’ diye aklı başından gitmiş...

‘Beni eve götür’ demesi bundan... Onu düzeltecek vakit kaybetmeden...”

Gazete Vatan - 01.03.2015, Pazar

01.03.2015